Çok ama çok büyük bir hüzün. Derinde kapanması zor yaralar. Kimse anlamaz, kimse de bilmez… Harika insanlar tanıdım; anladım ki kendimi hiç tanımamışım o zamana kadar. Şimdi olduğum dansçı, Almanya’nın bana verdiği ceza görünümlü hediyedir. Aslında ne kadar da güzelmişim, hiç incitmemişim kimseyi. Bir kendimi hırpalayıp durmuşum, abartmış da abartmışım… Keşke şimdi gidip kendime sarılabilsem, fotoğrafa elimi daldırıp yanağımı okşasam. Geçecek çünkü, ama o daha bilmiyor. Canım. Sana iyi bakacağım hiç merak etme. Kalbini eline alıp üfle arada, çok da soğumasın ama. Dikkat et, aklınla bir olma. Söyleyecek daha neler var aslında…İki fotoğraf için ama aslında profil çekime daha yakın…